Cleo Campert (1963) heeft nooit een opleiding fotografie gedaan, maar leerde het vak door te werken met fotografen als Bob van Dantzig, Rineke Dijkstra en Erwin Olaf. Een selectie van haar werk is vanaf 7 juli te zien bij de tentoonstelling Post E.O. Wij spraken haar over Erwin Olaf, de housescene en festivals.
© Cleo Campert, AFTER - Home After, 1992
In de expositie Post E.O. hangt naast jouw werk ook werk van andere fotografen die assistent of stagiair van Erwin Olaf zijn geweest. Zijn er overeenkomsten in jullie werk?
Dat is juist het grappige, de enige overeenkomst tussen ons is dat we voor Erwin hebben gewerkt. Ik was een van zijn eerste assistenten. We zijn allemaal heel erg verschillend. Misschien zou je de invloed van Erwin kunnen ontdekken als je de werken heel goed bestudeerd.
Wat heeft Erwin Olaf voor invloed op jou gehad?
Ik heb van hem geleerd hoe ik met de mensen om moet gaan die ik fotografeer. Hij was daar een ster in. Hij had ook een positieve invloed op mijn keuze van wat ik niet wilde. Studiofotografie is niet mijn sterkste punt, terwijl Erwin dat eigenlijk alleen maar deed, vooral in die tijd. Dus daarna wist ik dat dit iets is wat ik niet ambieer.
Hoe ben je eigenlijk de assistent van Erwin Olaf geworden?
Ik zag hem wel eens in het uitgaansleven en hij was toen al in bepaalde kringen bekend. Hij werkte voor een heel hip blad, Vinyl. Toen ik hem tijdens het uitgaan weer een keer zag besloot ik hem te vragen of hij een assistent nodig had. Dat vond ik heel eng, ik dacht dat het een hele arrogante man zou zijn. Dat was helemaal niet zo, hij is heel aardig. Hij was heel enthousiast, ik moest hem een maand later bellen. Ik kon meteen beginnen. Dus eigenlijk heb ik hem gewoon in een discotheek benadert.
© Cleo Campert, AFTER - Oostelijkse Handelskade, 1989
© Cleo Campert, AFTER - RoXY, 1991
Over discotheken gesproken, hoe ben jij huisfotograaf bij de RoXY geworden?
Ik kwam daar al vanaf de opening als bezoeker. In 1989 had ik voor de Haagse Post gefotografeerd op een housefeest in een loods. Daar had ik voor het eerst een klik met de house muziek in combinatie met fotografie. Ik kende Joost van Bellen al van het uitgaan, en hij werkte in de RoXY. Ik heb hem toen gevraagd of ik voor de RoXY kon fotograferen, dat leek mij te gek. In eerste instantie kon het niet, ze hadden net iemand anders aangenomen. Een week later kreeg ik te horen da die jongen die ze hadden aangenomen niets was, en of ik nog wilde. Vanaf dat moment zat ik daar jarenlang drie of vier keer per week. Joost gaf later aan dat het hem leuk leek als er een meisje met een camera rondliep. Nu is dat heel normaal, maar toen was dat bijzonder.
Waar kwam die fascinatie voor de housescene vandaan?
Dat is eigenlijk ontstaan op dat eerste housefeestje waar ik heb gefotografeerd. Daarvoor begreep ik die housemuziek niet, het was allemaal zo mechanisch. Maar op dat feest was iedereen heel open, en vonden ze het leuk om gefotografeerd te worden. Het is heel fijn om in zo’n sfeer te kunnen fotograferen. Toen ik klaar was met foto’s maken heb ik mijn camera bij de dj gelegd en ben ik gaan dansen.
© Cleo Campert, Picture me - dodenherdenking Dam, 2011
© Cleo Campert, Picture me - panel Bamako Encounters Museum voor Hedendaagse Kunst Antwerpen, 2009
Heb je vaker je camera weggelegd, als je klaar was met werken, om mee te feesten?
Dat gebeurde wel eens, maar het was niet zo’n goed idee. Mijn camera is wel altijd heel gebleven en nooit gejat, dus uiteindelijk wist ik er dan wel goed voor te zorgen. Het is ook niet aan te raden om dronken of stoned te fotograferen. Je denkt dan dat je fantastische foto’s maakt maar achteraf is het waardeloos.
Wat is het verschil tussen fotograferen in het uitgaansleven toen en nu?
Mensen reageren nu veel meer op je, dat is niet altijd even prettig. Je wordt aangetikt omdat ze op de foto willen, en vragen waar de foto’s te zien zijn. Ze zijn verbaasd als ze het nergens terug kunnen vinden. Vroeger waren de mensen helemaal niet bezig met jou als fotograaf. Iedereen schiet nu ook in een houding, is zich heel bewust van de beeldcultuur en gefotografeerd worden. Dat was vroeger ondenkbaar.
Kan je iets vertellen over je nieuwe project, Festivalland?
Ik heb in mijn werk altijd de nadruk gelegd op de mensen. Ik wilde dat nu weer iets breder en anders bekijken, dus heb ik het landschap als uitgangspunt genomen. Ik zie festivals als kleine dorpjes die in het landschap neerstrijken. Ik kijk er via mijn camera als een soort cultureel-antropoloog naar, die dit als studieproject heeft. In de winter is alles heel kaal, en in de zomer komt de natuur tot bloei. Een festival is de uiterste bloei, als een soort bloem die eens in het jaar bloeit. Ik wil er onder andere een boek van maken.
© Cleo Campert, Picture me - veiling Oude Meesters Christie's, 2011
© Cleo Campert, Festivalland - Park am See, 2015
We spraken eerder met Erwin Olaf over de kunst van het ambacht.
Op zondag 5 juli zal Post E.O. openen bij Fort 1881 Hoek van Holland.
Tekst door Isabeau van Halm
post-eo.nl
cleocampert.nl
